Καλή σας μέρα, ξεχωριστοί διαδικτυακοί μου φίλοι. Να έχετε μια όμορφη και δημιουργική ΤΕΤΑΡΤΗ.
Κάθομαι στην πλατεία του χωριού μου, ένα ήσυχο πρωινό, η ταβέρνα είναι κλειστή, ο καιρός καλός, φυσάει ένα απαλό αεράκι που φέρνει μυρωδιές από τα δυο πλατάνια και τα ανθισμένα λουλούδια. Η Άνοιξη προχωρά ακάθεκτη και διαλύει τη θλίψη των τελευταίων ημερών με τις απώλειες συγχωριανών αγαπημένων...
Δεν θα μιλήσω σήμερα για την ερήμωση της ΖΩΝΗΣ Αρκαδίας, γιατί αυτή - έτσι που πάει η κατάσταση - είναι δεδομένη. Θα γράψω λίγα λόγια για το πώς βλέπω εγώ το χωριό που μένω.
Δεν θα το πιστέψετε ίσως, αλλά έχει μοναδικές ομορφιές και απίστευτες δυνατότητες ανάπτυξης. Δεν υπάρχουν όμως νέοι άνθρωποι, να εργαστούν πάνω σε αυτές και δεν δίνεται επίσης καμία βοήθεια από τον Δήμο (υποδομές, δωρεάν Ίντερνετ, δημοτική συγκοινωνία) ή το Κράτος μας (φορολογικά κίνητρα, επιδοτήσεις), για να πει κάποιος ότι έρχεται εδώ να ζήσει ωραία στη φύση και να κάνει μία δουλειά για να επιβιώσει αξιοπρεπώς αυτός και η οικογένειά του. 74 ψυχές απογράφηκαν εδώ το 2011, έχουμε μείνει λιγότεροι από 30. Ο Πρόεδρος της Κοινότητάς μας, που θα θέλαμε να βρίσκεται συνέχεια εδώ, μένει στην Αθήνα. Τα προβλήματα όμως είναι στη Ζώνη, δυστυχώς! Οι ντόπιοι δεν έχουν βρει εκείνα που τους ενώνουν και προτάσσουν αυτά που τους χωρίζουν. Δεν μπορείς βέβαια να συνεργάζεσαι ή να κάνεις παρέα με άτομα που δεν σε σέβονται, λες την "Καλημέρα" σου αλλά ως εκεί! Είναι θέμα Αρχής!
Θυμάμαι τη Ζώνη των παιδικών μου χρόνων, που περίμενα πως και πως να τελειώσουν τα σχολεία και να έρθουμε εδώ από την Αθήνα. Γεμάτο το χωριό με κόσμο τότε, σχεδόν όλα τα σπίτια του ανοιχτά. Μπορεί οι δρόμοι του να μην είχαν πίσσα, να μην ήταν φτιαγμένες οι μάντρες με πέτρες, να μην υπήρχαν οι κάδοι για τα σκουπίδια - οι νοικοκυρές τα έκαιγαν στα "κακαβολίθια" ή τα πετούσαν στα ρέματα, αλλά κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τότε την σημερινή ερημιά. Υπήρχε ο π. Γιώργης Γαϊτανάκης, που χτύπαγε τακτικά την καμπάνα για τον Εσπερινό, τις Λειτουργίες και τις Παρακλήσεις (κοντά του έμαθα να ψέλνω, όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, αυτό επίσης με βοήθησε να μάθω καλά ελληνικά και να έχω καθαρή άρθρωση, σας το συνιστώ).
Στα εφηβικά μου χρόνια, πάλι Πάσχα και καλοκαίρια στο χωριό. Γνωρίζω τα περισσότερα μέρη του και τα αγαπώ. Πολλά ποιήματά μου είναι εμπνευσμένα από αυτά. Όταν έγραφα το βιβλίο μου "ΖΩΝΗ (1810-2010) - 200 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ" τριγύρισα όλα τα σπίτια του χωριού, μελέτησα το εσωτερικό τους, ξεναγήθηκα σε αυλές και κήπους, μίλησα με συγχωριανούς μου κι άκουσα πολλές ιστορίες από τα παλιά δύσκολα αλλά και ωραία χρόνια εκεί. Επεξεργάστηκα - σκανιάροντας - πάνω από 700 φωτογραφίες από τη Ζώνη του σήμερα και του χθες. Με τη φαντασία μου "ζωντάνεψα" ξανά φαμελιές και σπιτικά.
Θέλω να πω σε όλους σας, ότι οι λίγοι άνθρωποι που μένουν πια στη Ζώνη (και σε κάθε μικρό χωριό της πατρίδας μας), "φυλάνε Θερμοπύλες". Κρατάνε τον τόπο ζωντανό, καλλιεργούν τη γη, ανάβουν στο Κοιμητήρι τα καντηλάκια των προσφιλών τους προσώπων που έχουν φύγει. Σ' όλους να χρωστάμε ένα "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ"...
Καθισμένη στην ωραία πετρόχτιστη πλατεία του χωριού μας, δεν φέρνω στο νου μου μόνο μελαγχολικές αναμνήσεις γι' αυτό, αλλά νιώθω ταυτόχρονα μεγάλο Σεβασμό και Αγάπη, γιατί έχει βρει μια θέση ακλόνητη και αδιαπραγμάτευτη μέσα μου. Για μένα είναι η ΖΩΝΗ της καρδιάς μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου